د خدای رضا وه چې زما درسره بخت نه وُګنې ګلابه خپلیده دې دومره سخت نه وُخدایه! له تا خو مې داستا د یو بنده سوال وُزما په کار خو دولتونه نه وو تخت نه وُستا تر لړزانده شونډو ځار شم ګیله نه کومهښایي له تاسره دلبره دومره وخت نه وُمرګه مننه په دنیا باندې دې وپېژندمګنې په ژوند خو مې هیچا سره ارزښت نه وُچې ویدېدم کریمه سر به مې په کاڼې کېښودد غریبۍ غیږ کې ایسار ومه بالښت نه وُ
پښتو شعر غزل ټپي لنډۍ
